Onze bezielster,

Saskia Van Nieuwenhove

Samen met Steve Van Dijck runt Saskia Klaprozen vzw.

Saskia is een belangrijk gezicht binnen de jeugdzorg. Ze houdt de vinger aan de pols, doet dit door met hart en ziel op meerdere gebieden in het veld te staan. Vanuit eigen ervaring - ze was zelf een kind dat in de jeugdzorg leefde -maar ook in haar onderzoeksgeest werd ze gespecialiseerd in jeugdzorg en -beleid. Voor en ook nog tijdens de opstart van Klaprozen was ze topjournaliste rond het thema.Niet voor niets zat ze in 2014 bij de vijf supergenomineerden voor de Klein Duimpje-award en kreeg ze in 2018 een Human Rights Tattoo. Ook in het buitenland zette ze meerdere projecten op poten voor kinderen in penibele situaties. Vandaag begeleidt ze met haar team meerdere jongeren,geeft ze feedback aan heel wat mensen en het beleid. Ook verzorgt ze lezingen.

“Mijn jeugdrechter was als een vader. Hij gaf me al dan niet toestemming om naar concerten of naar mijn broer te mogen gaan. Rechter Jan Peters gaf mij het vertrouwen. Mocht hij een papa geweest zijn, dan was hij voor iedereen, vanuit de ogen van het kind, dé ideale papa. Zolang je het vertrouwen terug gaf, was het onbegrensd. Soms mocht ik zelfs in het midden van de week naar een concert. Zijn enige bekommernis was of ik terug geraakte op de plaats waar ik moest slapen. Het risico was voor hem. Ik heb nog steeds een enorm respect. Door dat vertrouwen was ik ook nooit angstig om de wereld te ontdekken. Toen hij me aanspoorde niet te drinken, heb ik mij aan de belofte dat niet te doen gehouden, tot op vandaag geen druppel alcohol. Zo iemand in je leven is belangrijk. Maar dat is verleden tijd. Vandaag heeft een jeugdrechter de bevoegdheid over 600 kinderen. Hij is eigenlijk ouder van alle 600 kinderen. Dus die kan de tijd niet nemen, die zo belangrijk is, om het kind of de jongere te leren kennen en goed te kunnen opvolgen. Dan is er geen tijd om vertrouwen uit te wisselen. Zelfs een afrondend gesprek op 18 jaar om te zien of alles ok is, kan niet altijd. Ook niet per brief, succes in uw verdere leven… Daarom blijf ik ook altijd op de alarmbel duwen. Ook voor die kinderen die nooit om hulp vragen. Omdat ze de weg veelal niet hebben leren kennen.”