Als er onrust heerst of iets mijn aandacht vraagt, kruip ik in mijn pen.
foto: contiki
140.000 mensen op straat om aandacht te vragen voor de rechten van het regenboogvolk. Hoera!
Ondertussen zijn er al meerdere letterreeksen. LGBTQ+ valt nog uit te spreken, meer begint te lijken op hogere wiskunde. Toch is er effectief zoveel diversiteit. Zowel bij mens als bij dier is het eenvoudige man/vrouw niet het enige bestaande. Ook biologisch niet. Er zijn mensen die met de twee geslachtskenmerken geboren worden. Vermoedelijk is 1 op de 500 transgender. Maar mensen die buiten het conservatieve bootje vallen dat bestuurd wordt door veelal religieus gesteunde onredelijke angst, wordt de kans ontnomen zichzelf te kunnen zijn. Waarom toch? Als je die conservatieven moet geloven lijkt deze relatief kleine gemeenschap een grotere bedreiging dan de oorlogsindustrie. Het Vaticaan geeft nog steeds geld aan de tegenbeweging. Het is een lobby die op grote schaal georganiseerd wordt. Europa heeft een kwalijke geschiedenis als het over omgaan met verschillen gaat.
Met de verrechtsing in Europa doet zo’n grote opkomst deugd.
Zelf ben ik een klassieke hetero en dat geeft me een comfortabele positie maar ik ben nu al voor de derde keer in mijn leven van dichtbij getuige van de moed die mensen opbrengen om hun plekje in deze samenleving in te nemen.
Op een dag vroeg mijn broer slinks aan mijn moeder wat ze ervan zou vinden mocht haar dochter lesbisch zijn. Toen zij antwoordde dat ze dat niet zo eenvoudig zou vinden, heeft hij nog jarenlang gewacht om uit de kast te komen. Terwijl mijn moeder bedoelde dat ze het besef had dat haar kind dan een moeilijker parcours te wachten zou staan. Niet dat ze ertegen zou zijn. En toch had dat ene gesprekje een zware impact. De dag dat hij ermee naar buiten kwam deed mijn moeder helemaal niet moeilijk. Nu is mijn broer gelukkig getrouwd. Eind goed al goed.
Toen mijn neef echter mijn nicht werd, wachtte haar een heel andere reactie van de oudste zus van mijn moeder. Die weigerde pertinent de nieuwe vrouwennaam te gebruiken. Zij was haar zoon en bleef haar zoon. Zoiets maakt een mens niet blijmoedig.
Slechts vier op de tien regenboogmensen voelt zich hier vandaag gelukkig. Tegenover acht op de tien doorsnee Vlamingen. Dat is toch niet nodig?
Het is triest hoe moeilijk de samenleving met diversiteit omgaat. En nog triester hoe er gebasht en gelogen wordt om toch maar gelijk te halen op kap van afwijkende mensen. Nog liever steunen ze in Amerika de onmens Trump die hun samenleving in gevaar brengt dan rechten te geven aan hun anders gekleurde medemens.
Hieronder is een zeer interessant interview met hoogleraar sociologie Sarah Bracke hierover. Ze trekt de problematiek ruimer. Het komt altijd op hetzelfde neer. Onze neoliberale kapitalistische maatschappij is destructief op zoveel vlakken. Onze samenleving is bovendien zo complex geworden dat ons denken achter loopt, zegt ze. En ons gevoel ook. De moeite om eens te lezen.
Ondertussen zit mijn vriendin Fay, die ik twee jaren geleden ontmoet heb als Sven, op dit eigenste moment in haar eentje op een paar metal optredens in Warschau, in het conservatieve Polen. Ze ziet er als een verzorgde dame uit. De portier wou haar verwittigen: “It’s pretty brutal”, doelend op de muziek. “I’m a metal head”, antwoordde ze met haar diepe nog mannelijke stem. “Ge had die ogen moeten zien. Priceless. Het ongeloof.”, schreef ze me. Heerlijk toch, dat buiten de lijntjes kleuren? Maar vooral ook zeer moedig, brutaal jezelf durven zijn in eender welke situatie. Daar kunnen sommige metal fans een puntje aan zuigen wanneer ze een neutraal hemdje aantrekken boven hun tattoos om te gaan werken
Maar hoe mooi is het dat er ook voor de eerste keer een delegatie van defensie meeliep vandaag. Een tijdje geleden ging ik naar een theatervoorstelling van een transgender. In het publiek waren deze mensen eens in de meerderheid. Na de voorstelling raakte ik aan de praat met twee van hen. Blijkbaar waren ze allebei para's in het Belgische leger. Verbaasd vroeg ik hen of dat wel aanvaard werd in zo'n afdeling vol stoere binken. "Ach meisje", zeiden ze, "De para's zien veel menselijk leed. Of je transgender bent maakt voor ons echt niet uit. Er zijn ergere dingen in het leven."
Hoogleraar sociologie Sarah Bracke: ‘Simone de Beauvoir draait zich om in haar graf’
Fay Lema
31 JULI '23
Wanneer ik het werk ga bekijken van kunstschilders wil ik er altijd met mijn neus op zitten, zo dicht mogelijk. Hoe kwam een werk tot stand? Bij vele schilders kun je op die manier zien hoe het wonder zich voltrok, bij anderen wordt het mysterie net groter. Sommige portretten die Sam Dillemans maakte, zijn hier een goed voorbeeld van. Bekijk je ze van heel dichtbij, dan zie je vooral een chaos van dikke verfklodders. Pas vanop een afstand zie je hoe briljant die klodders aangebracht zijn.
Waar ik dacht dat dit een techniek is die vooral bij modernere kunstenaars voorkomt, zag ik gisteren in het Antwerpse Museum voor Schone Kunsten tot mijn verbazing hoe ook Rubens hier en daar een schijnbaar foutieve verfstreek aanbrengt. In deze voet bijvoorbeeld op 'Heilige Familie met de papegaai'. Al is het geen impasto (techniek waarbij de verf heel dik wordt aangebracht), de schaduw tussen de tenen lijkt op achteloos aangebrachte likken verf. Maar als je wat verder gaat staan zie je een perfecte voet. Dat is niet minder dan wonderlijk. Hoe kan dat?
Ook bij Ensor zie je het veelvuldig. Hij werkt met penseel, paletmes, zijn vingers,... Een schilderij lijkt reëler als het minder precies is geschilderd, heeft hij ontdekt. Dat zie je in 'De rog' hieronder. De gele stroken lijken onzorgvuldig uitgestreken krabbels. Maar als je het geheel ziet, heeft hij de speelse stroefheid van stro heel mooi gevat.
Die manier van zien werd hem niet in dank afgenomen door zijn tijdgenoten. Een reële weergave was voor hen het hoogste goed. Ensor moest lang wachten voor hij de volle erkenning kreeg die hij verdiende.
Bewonderen is niet het enige wat bezoekers er kunnen doen. Je ziet er ook mensen zitten tekenen op een plooistoel die je kunt meenemen van aan de ingang. Daar kun je eveneens een plankje krijgen met papier en potlood. In bijna elke zaal kun je met een apparaatje een blinddruk in je papier zetten als basis voor de tekening. Handig voor wie niet zo goed kan tekenen maar er wel zin in heeft.
Het is mede voor Ensor dat ik afgezakt ben naar het KMSKA. Er zijn maar liefst 39 schilderijen en heel wat schetsen en tekeningen. Genoeg om twee zalen en een gang te vullen. Ook met correspondentie. Ensor zag zichzelf niet enkel als schilder. Hij neemt als avant-gardist een bijzondere plaats in de kunstgeschiedenis, niet vast te pinnen op één stijl. Zijn manier van schilderen, hoe hij met licht, lijn en kleur omgaat, raakt me diep. Ik neem er telkens ik zijn werk zie iets van mee.
Maar in de eerste plaats wou ik het gehele museum in me opnemen.
Met mijn camera in de aanslag nam ik op wat me frappeerde. En dat is behoorlijk veel. Wat een mooi museum is dit geworden.
Het viel onmiddellijk op hoeveel kinderen er waren, ook heel jonge kinderen, en vooral hoe ze geboeid aan de slag gingen met de vele interactieve infoschermen in de zalen of gefascineerd waren door wat er te zien is. Begrijpelijk, op regenachtige dagen kun je evengoed binnen kamelen gaan berijden.
Toeval moest lukken dat ik net ervoor een foto had genomen van de dromedarissen waar die speelbank op gebaseerd is. Omdat die direct in het oog sprongen. Hoe knap heeft Rubens die geschilderd. Ze kunnen zo uit de 'Aanbidding door de koningen' stappen. Hij zou dit grote doek op twee weken tijd hebben geschilderd. Dat is fe-no-me-naal. Om het gehele schilderij te zien raad ik aan het ter plekke te gaan bewonderen. Door de audiogids kwam ik te weten dat dit altaarstuk ook niet al te fijn moest uitgewerkt worden omdat toeschouwers er nooit van dichtbij naar konden kijken.
Het is een bewuste keuze dat het KMSKA zo kindvriendelijk is. Kunstenaar en operaregisseur Christophe Coppens mocht er 10 werken maken. Specifiek voor kinderen. Gebaseerd op schilderijen in de collectie. De kamelen is er één van. Sommige van 'de 10', zoals ze genoemd worden, maken ook geluid. Bij Ensor werd dat een hondje uit een van de werken dat "hallo" zegt. Ik ga niet meer verklappen uit welk werk, dat verbrodt de zoektocht.
Dit gloednieuwe oude museum, dat oorspronkelijke zuilen terug bloot legde naast complete vernieuwing, deed en doet er alles aan de belevenis volledig te maken. In filmpjes over de verbouwing hoor je de trots van de mensen die dit allemaal heel doordacht hebben verwezenlijkt. De noodzaak voor de huidige renovatie bleek in 1999, toen men bij een grote Van Dyck-tentoonstelling zag dat het gebouw zware technische en bouwkundige gebreken vertoonde. Er werd besloten er een totaalaanpak van te maken. In een apart gedeelte op de eerste verdieping kun je stap per stap volgen wat er allemaal voor nodig was om het tot het huidige museum te brengen. Alleen hiervoor is het al de moeite de uitstap richting KMSKA te doen. KAAN architecten kregen de opdracht maar er waren heel wat meer mensen betrokken. Petje af voor deze knappe en uitnodigende realisatie met een museum in het museum. Mogen er vele mensen door geïnspireerd geraken.
Dit museum is ook een prachtige plek voor fotografen om te verkennen. Met zijn diverse collectie en prachtige gebouw biedt het mogelijkheden voor unieke foto's. Hou je camera in de aanslag als je langs gaat. Ik ben er zelf niet zo dol op, maar wie weet maak je er de mooiste selfie ooit.
Ik kan alleen maar hopen dat die kinderen op een dag evenzeer verwonderd geraken als ik bij het zien van een penseelstreek, lichtinval, kleurencombinatie, vorm, idee... Zij in het bijzonder, omdat die eerste levensjaren zo belangrijk zijn voor hoe je de rest van je leven kijkt. En kijken is zo veel meer dan enkel het oppervlakkige zien. Elke stroming bouwde voort op en/of keerde zich af van een vorige generatie. Dat kun je ervaren in de zeven eeuwen kunst die het KMSKA rijk is.
Ik zag er gisteren de kinderen en hun families, maar ook jonge mensen, ouderen en alles daartussen. Zelfs een moslima, wat me niet evident lijkt op een plek met zoveel naakt. Het kan enkel toegejuichd worden.
7 MEI '23
Sinds ik soms last krijg van mijn onderrug door het vele zitten tijdens mijn werk probeer ik elke dag te wandelen. Het helpt enorm. Met mijn mama die plantkundige is ga ik ook wel eens mee op begeleide wandelingen. Gisteren was dat de Bourgoyen rond met als thema muziek. Deze maand kwetteren de vogels erop los. Ik zou zeggen alsof hun leven ervan af hangt maar het is niet alsof. Zonder dat getsjilp en gefluit vinden ze geen partner of kunnen ze hun territorium niet afbakenen. Wat wij ervaren als een vogelfeest is niet zo vredelievend als het klinkt.
De gids vertelde dat vogels geen muziek produceren maar in klassieke muziek zijn er wel twee vogels die het meest aan bod komen. De koekoek en de nachtegaal. Hij liet een stukje horen van Saint-Saëns’ Carnaval der Dieren, Le coucou au fond des bois, waarin de klarinet de koekoek imiteert. In stukken van Mozarts vader en Handel komen ze zelfs allebei aan bod. Vogels fungeren niet enkel als thema maar hun specifieke gezang vormt ook de basis voor de noten. Handel nam de vrolijke, herkenbare koekoek als mooi contrast met de meer lyrische nachtegaal waardoor hij in zijn dertiende orgelconcert afwisselde tussen langzame en snelle delen.
De wandeling begon al zeer goed in de zin van mijn hart dat ook wou beginnen zingen. Door bemesting vroeger was de waterviolier verdwenen maar nu staat ze en masse in de beek naast het pad. Het zaad moet nog in het slib hebben gezeten tot het water zuiver genoeg werd om terug in volle glorie te komen bloeien. In de Kempen zie je dit mooie bloemetje nog maar hier is het zeldzaam. Dat geeft hoop rond de stikstofplannen. Hoeveel plantjes zitten er niet te wachten om terug te komen?
Iets verder was de eerste stop. Want we hoorden heel duidelijk een… koekoek! En na even zoeken konden we hem ook duidelijk zien.
Wonderlijk. De woorden van de gids waren nog niet koud of we hadden al een van de twee exemplaren te pakken. Hem horen is dan nog een ding, hem zien is uitzonderlijk.
Al is het een smeerlap, die geen eigen nest bouwt maar z’n ei in andermans nest gaat droppen - nog erger, in de evolutie heeft het jong een verhard stukje borst ontwikkeld om die andere eieren uit het nest te kegelen - het is de eerste keer in m’n leven dat ik er een zie.
Ik ga hier geen volledig verslag schrijven. Dat zou me leiden naar de groenpootruiter, de zwartkop, de Cetti’s zanger, de holenduif, de kleine karekiet, het roodborstje en merel, de dodaars, kuifeend, aalscholver, rietgors en meer. Allemaal vogels die we zagen of hoorden en waar een verhaal bij kan verteld worden. Het zou een veel te lang epistel worden. Ongelofelijk wat een diversiteit er op die kleine lap natuur zit.
Maar wonder boven wonder, waar de tocht begon met een koekoek, eindigde hij met een vogel die de gids heel gelukkig en de wandeling perfect maakte. De nachtegaal. Dit is de meest veelzijdige zanger onder de vogels die hier voorkomen. Hem zien konden we niet maar horen wel heel goed.
De wandeling gisteren deed niet alleen deugd aan mijn rug, het was balsem voor de ziel.
4 JULI '23
Onlangs kocht ik twee kasten. Daar moet ik mijn huisje Heip helemaal voor herordenen. En dan doe je wel eens een ontdekking.
Richard Fordeyn was een soort surrogaatpapa voor mijn broer en mij. Vanaf onze jonge tienerjaren. Hij droeg op zijn manier zorg voor ons. Richard was gene gewone. Het was zijn pioniersjob de basis te leggen voor het informaticasysteem van onze sociale zekerheid. Dat deed hij met verve maar toen wij hem kenden werd hij eens gevraagd te helpen met een probleem in dat basissyteem (waar in de loop de jaren verder werd op gebouwd) en wist hij er niets meer van. Alles wat elektronica was weerde hij. Hij kon zelfs geen geld uit de muur meer halen. Zijn briljante maar verstoorde geest had zich op schilderen en etsen, politiek, vrouwen en onnavolgbaar bridge spelen gestort. De rest kon hem gestolen worden. Toen hij stierf werden zijn spullen verdeeld onder al wie hem lief had. Ik koos vooral kunstboeken en tekeningen. Er was ook een gekruisigde Christus waarover hij op de kop zijn pasfoto had gehangen. Met momenten zag hij zijn leven ook als een lijdensweg.
Dat kruis vond ik eergisteren terug.
En ja, de kasten raken wel leeg maar ondertussen ben ik meer bezig geweest met een muurcollage waar dat kruis een centrale rol in speelt. Toeval moet lukken dat René daar al een soort kruis had gehangen. Hoe mooi als zo’n dingen samen komen. Dus liet ik toeval en mezelf verder samen spelen.
De prille basis voor die collage was een uiting van woede. Vandaar het zwart. Daar heb ik Frauke een muurschildering over laten maken.
De kleurrijke sjamanenstok rechts is ooit een cadeau van haar geweest voor moederdag.
Een mooi tegenwicht voor de zware thema’s. Voor haar zette ik er één van de ‘Bedtijd voor rebelse meisjes’, geweldige boeken over markante vrouwen.
De as van mijn vader staat er bij, een polsbandje met ‘keppe’ dat ik verdiende door te zingen bij het afscheid van Kurtje, een muzikale vriend, en het boekje dat Sabine Arickx heeft gemaakt voor haar ook al overleden man, Paul Couter.
Ik vond in de opruim oude foto’s die ik maakte en allerlei andere spulletjes.
Al spelend werd het toch een kleurrijk geheel, dat ik een x’e-saga heb genoemd, een verhaal dat zichzelf ingevuld heeft.
Want dan denk ik… “hoe meer mensen je kent en lief hebt, hoe meer je er zult zien gaan”. Ik denk ook, “nu is het genoeg geweest”. Maar direct daarna “er leven nog veel meer vrienden dan dat er vertrokken zijn”. En gisteren dacht ik ook, de dood hoort bij het leven als de maan bij de zon, de nacht bij de dag, klimmen bij dalen, vallen bij opstaan. Als een vettig cliché dus.
Sjoerd Paridaen, bedreven in art mail, waarvan je hier ook een kaartje ziet staan, gaf René zijn kinderen en mij de volgende prachtige zin in een werkje: “We moeten steeds van rotsen springen en op weg naar beneden vleugels zien te krijgen.”
23 JANUARI '22
alleen de anderen kennen mij echt zoals ik ben
was een zin die ik hoorde in The New Pope
contradictorisch met een cruciale uitspraak waarmee ik ben opgevoed
zelfkennis is het begin van alle wijsheid
ik denk dat beide uitspraken kloppen
al is de kennis van anderen verdeeld
mijn dochter kent waarschijnlijk de meeste tekortkomingen van mij
een vriendin uit het middelbaar
kent me anders dan een van nu
en die van nu
hebben ook allemaal andere facetten gezien
de ene meer vriendelijkheid
de andere meer ongeduld
heeft mijn moeder een volledig beeld van mij?
nee
al weet ze veel
ik denk aan René
door die zin op te vangen
wordt iets helder
wie van ons gedraagt zich altijd op dezelfde manier?
er zijn periodes in een meerkleurig mensenleven
mijn oudere versie bijvoorbeeld, is moeder
die brengt brood op de plank
mijn jongere was een nieuwsgierige kitten
die wel eens naast de takken greep
je leeft in horten en stoten
een boeiende vrouw die ik zeer graag had
Mona Van Waes
vertelde me eens dat ze ooit een periode niet anders deed dan huilen
dat gaf me troost
je mag de tijd nemen om iets te voelen
of iets te zijn
begreep ik uit wat ze me zei
je mag maandenlang huilen
als dat nodig is
ik was een periode een wild konijn
na een tijd van overdreven verlegenheid
ik ben periodes stinkend lui geweest
maar ook een harde werker
ik geef graag
maar kan stiekem gierig zijn voor die laatste snoep
ik hou van mijn vrienden
maar kan hun verjaardag vergeten
Poetin zal toch ook niet altijd die harteloze, leugenachtige griezel geweest zijn
al heeft hij er lang voor gewerkt
en zijn entourage idem dito
zo was René ook niet heel zijn leven lastig
zeer zeker integendeel
voor de ene persona non grata
voor een ander de enige mentor
die iets tastbaars meegaf voor het leven
ik heb een kleine twee jaar met een man geleefd die beiden op zijn bord had liggen
ik ga dat niet beginnen analyseren
ik zie hem graag
ik ben de ander
die een stukje van René gekend heeft
soit
vandaag zijn hier de ruiten gepoetst
in de eerste lockdown had ik daar een tekening op gezet
met een zingende kikker
een zebra in tutu
en een octopus in vol ornaat
adem voor de natuur
schreef ik erbij
nadat ik een dolfijn had gezien
in de Venetiaanse binnenstad
alles ging eraf
behalve één dier
die houdt mooi stand
al werd er over hem gepoetst
om het saharazand weg te halen
…
de raaf
wie deze mens enkel kan of wil taxeren
op zijn lastige en moeilijke momenten
heeft helaas zijn rijkdom gemist
11 maart '21
De laatste dagen denk ik veel aan mijn nicht, Femke Olyslager. Er zijn weinig mensen mijn pad gekruist met zo'n zachtheid als die van haar.
Ze was ook moedig. Pionier in het transgender durven zijn.
In samenwerking met oa Griet De Cuypere heeft ze onderzoek verricht naar het gegeven. Men zegge en schrijve 2009. Bleek dat er meer transgenders zijn dan er tot dat moment vermoed werd. https://books.google.be/books?id=Ia2BOg7YiyIC&pg=PA24...
Femke was drie jaar ouder dan mij. We hebben vaak samen gespeeld. Met alle kleinkinderen van de familie langs moeders kant. Ik heb me al vaak de bedenking gemaakt dat het zo nodig is, die strijd om mensen duidelijk te maken dat we nu eenmaal verschillen. Het stemt me zo triest, al die vooroordelen en misverstanden. Tot op de hoogte dat er mensen vermoord worden. Enkel omwille van een seksuele voorkeur?!
Toen ze zich outte, is ze heel de familie gaan opzoeken om te polsen of we akkoord konden gaan met haar beslissing de operatie te laten uitvoeren. Natuurlijk, was mijn reactie. Wie ben ik om te bepalen wat een ander met z'n leven wil doen?
Wie zijn die haters om te bepalen wat een ander met z'n leven doet?
Ik grasduin op het net en vind heel wat positieve feedback op wie ze was.
"Although often suffering in silence herself due to ill-health, Femke always reached out to others in need, to provide hope and encouragement and a helping hand - especially to other gender transitioners. We will always remember her warm and gentle spirit, and will treasure our memories of this wonderful woman. May she rest in peace in a better place."
Femke was gelauwerde professor aan de universiteit in Gent.
"Prof. Olyslager was born in 1966. She received the MS degree in 1989 and the PhD degree in 1993, both in Electrical Engineering from Ghent University, Ghent, Belgium. She was a full professor of Electromagnetics at Ghent University.
She was a brilliant scientist who made outstanding contributions to the fields of computational and theoretical electromagnetics. She authored or coauthored approximately 300 publications in international journals and conference proceedings..."
"Frank Olyslager was born near Antwerp, and became a shy boy who escaped into science. After a Ph.D. in Electrical Engineering 1993 at Ghent University, Olyslager became a Full Professor in Electrical Engineering and Applied Physics also at Ghent and wrote outstanding books in the field of electrical engineering. By this time he was married to a woman and they had two children. At age 28 Olyslager became a laureate of the Royal Academy of Sciences, Literature and Fine Arts of Belgium, and at age 38 a laureate of the Royal Flemish Academy.
Olyslager discovered Lynn Conway’s web site and was directed to the Ghent University hospital, where as Femke she was able to transition."
"Femke worked with Lynn Conway on a report on the prevalence of transsexuality that argues rigourously that the 1 in 30,000 occurrence for trans women so frequently cited cannot possibly be correct, and that the real world occurrence is probably 1-2 per 1,000."
...
Een hele boterham.
Ze heeft haar steentje meer dan bijgedragen.
Hoe kun je nu iemand zo zacht, zo slim, veroordelen?
2 april '22
het rommelt in mijn buik
er trekt al uren donder door
als in de Pyreneeën
de operatie is geslaagd
alles wordt wakker
subiet mag ik
voor het eerst in drie dagen
eten!
vandaag wordt ook de rechtstreekse lijn pijnstiller verbroken
nu kan ik nog op een knopje duwen
om even later weg te zinken in een halfslaap
daarnet zag ik een Botero vrouw
met paarse bloemenhoed
haar evenwicht verliezen
en op mijn buik belanden
O!
daar is het ontbijt
wat is de verpleging vriendelijk
samenzweerderig krijg ik een boterham aangeboden
één sneetje maar hoor
normaal gezien krijg je alleen yoghurt
ik kies toch voor de yoghurt
maar vind het heerlijk
dat tikkeltje buiten de lijntjes kleuren
dat is toch typisch Gent
niet over de schreef
wel wat stout
de zon komt erdoor
automatisch gaat er een scherm naar beneden
naast mij ligt een klein oud vrouwtje te kreunen
ze is helemaal alleen
geen familie
geen vrienden
een paar tenen afgezet
de verpleging is extra zorgzaam
wat een korvee
invullen van gegevens
vraagt bijna evenveel als de verzorging
dan komt een dokter langs
en moeten ze nog gauw aanvullen
in de recovery kon ik eergisteren
een hele discussie volgen
over te lage lonen
de witte woede
is nog niet geluwd
maar er is een plan op komst
waar hopelijk iets meer gelijkheid
uit kan komen
ik word goed verzorgd
de blaassonde eruit
de pijnpomp weg
ik kan stappen
schuifelend ga ik naar het toilet
waar de Pyreneeëndonder
mijn lijf op gang trekt
wisten jullie dat er niks lekkerder is
dan een potje yoghurt
en een rozenbottelthee?
ik ga nu voor de vierde keer
aan dezelfde film beginnen
16 april '22
herstellend in hotel tris
met diepe tuin naast de bourgoyen
hoor ik de vogels
van hier of van heel ver
blijvend of op doortocht
in volle glorie kwetteren
koeren en kwinkeleren
zie ik de kersenboom in bloesem
met veel andere bloemen bloeiend
gezoem overal
een pauwenoog
licht
grillig
zoals de info die ik binnen krijg
fladderend van krant, zender
of social media
ping
een vluchtverhaal
mij gestuurd door iemand uit Afghanistan
was fotograaf bij een NGO
tot de Taliban
het liefst zou ik niet lezen
enkel genieten van de lente
maar ik dwing me
helaas ben ik niet geneigd
de realiteit weg te stoppen
ik hoor al lang zo’n verslagen
nu dit:
mensen worden door smokkelaars
door elkaar in een voertuig gepropt
als gestapelde goederen
onbewogen dooreen geschud
tot ledematen slapen
delen ontwricht
of gewond zijn
wagen na wagen
voettocht na voettocht
waanzinnig veel geld
en toch
meermaals beroofd
door ISIS
door Pakistaanse politie
meermaals gestript
door Turkse politie
door Griekse politie
in onderbroek door de kou
in een cel
zonder wc
stukken voorwaarts
stukken blijven zitten
stukken terug
uitgebuit door werkgevers
afgebeuld maar niet betaald
geslagen
als onmens behandeld
161 dagen lang
een jongen van 21
op de vlucht door een regimewissel
met op zijn netvlies
heel wat lijken van Afghanen
op een bergflank in Iran
ik heb angst
zegt hij
en stress
wat komen die hier doen?
tenzij ze uit Oekraïne zijn
push back hoor je dan
terug naar het land van herkomst?
of naar Rwanda?
met haar honger door Corona?
mensen zijn perfect capabel
gruwel te zien als parabel
vluchteling is een woord
wat zijhij meemaakt een verhaal
wij hier zijn nooit bedreigd door een kogel
moesten ons huis niet laten staan
wat kan ik zeggen?
migreren doe je beter als vogel
