“Wanneer Villa Voortman van zich laat horen of laat zien, gebeurt er iets wat nergens anders kan ontstaan.“
Gisteren is me iets leuks overkomen in de Minard tijdens het Groot Schrijfatelier, een samenwerking tussen Villa Voortman, studenten klinische psychologie en orthopedagogie van de UGent en Dirk Pauwels, theaterman pur sang.
Voor het podium stonden een paar rijen tafeltjes. Er werd ter plekke geschreven. Die schrijfsels werden dan geprojecteerd en voorgelezen door Nele Snoeck. Op het podium stonden de Voortmannen met violist Dirk Bryssinck, ook de oprichter van Villa Voortman.
Voor wie de Villa niet kent, het is een ontmoetingsplek voor mensen met een psychische problematiek, veelal ook met verslavingsproblemen, een dubbele diagnose dus. Die mensen kunnen moeilijk terecht in de snelresultaatgerichte en door marketing geplaagde reguliere zorg.
Het was een wervelend theatergebeuren met muziek en dans. Na een eerste ronde werden er ook mensen uit het publiek uitgenodigd mee te schrijven. Valeria Capaldi, die naast me zat, moedigde me aan: "komaan, gij kunt goed schrijven." En hup, ik zat op scène.
Elke ronde had een vraag waaruit iedereen vertrok.
Wat ik me nog herinner van dat geschrijf:
Wat ben je aan het doen op het moment?
klamp je je vast aan beton?
metalen muren?
of laat je los in woeste polka’s?
dat hoeft niet
dat mag
maar het kan ook teder
als een vlinderkus
voor de vinder
Er is ook een boek verschenen, resultaat van twee jaren wekelijks samen schrijven met studenten en bezoekers van de Villa.
“Wanneer ik zwijg dan hoor ik jou” is een realisatie in samenwerking met uitgeverij Fluxenberg.
